"ODNALEZIONY PORTRET" Marian Piegza

   Ostatnio nastąpił wysyp powieści historycznych lub z historią w tle. Zrobiła się moda na książki, gdzie opisywane są losy wojenne lub czasy PRLu. Po przeczytaniu dylogii Magdaleny Knedler  pt. „Ocean odrzuconych” oraz Agnieszki Janiszewskiej „Po drugiej stronie” wciągnęłam się w te klimaty, dlatego sięgnęłam  po „Odnaleziony portret” Mariana Piegzy. To moje pierwsze spotkanie z twórczością autora. Może „twórczość”, to zbyt wiele powiedziane, ponieważ z tego co wygooglowałam, jest to pierwsza  wydana powieść (nie licząc „Małego przewodnika po Świętochłowicach”). Przyciągnęła mnie piękna okładka i tytuł sugerujący jakąś tajemnicę zaginięcia portretu. Jednak wizualizacja nie idzie w parze z treścią, która ma niewiele wspólnego z tytułem.

   Muszę napisać, że rozczarowałam się. Liczyłam na dobrą literaturę obyczajową, a dostałam rodzinne koligacje głównej bohaterki Albiny na przestrzeni 80 lat, podczas przemian ustroju politycznego na Górnym Śląsku i w Europie. Plusem jest to, że dowiadujemy się o życiu mieszkańców w czasach podziałów państwowych i wynikających z tego  powodu konfliktach, lecz ze względu na niemieckie nazwy, a także śląski język, musiałam wytężyć wszystkie zmysły, aby zrozumieć pewne kwestie. Ponadto zbyt mało spójności w fabule i zbyt duże przeskoki wątków irytowały mnie. Jak już zaczęłam się wczuwać, to nagle fabuła została ucięta, a autor przechodził do innych bohaterów, zamiast trzymać się jednego wątku. Jak dla mnie, za dużo chaosu w tej książce . Czytając, brakowało mi emocji. Chciałam kilka razy odłożyć ją na półkę, lecz postanowiłam dać autorowi szansę. Jednak nie poczułam „chemii”.

  Co do stylu, nie mogę się przyczepić.

  

 Niektóre debiuty są naprawdę dobre, o czym niejednokrotnie miałam okazję się przekonać. Ten natomiast nie przypadł mi do gustu, ani mnie nie zaintrygował.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu