"DOPÓKI STARCZY MI WIARY" Karolina Klimkiewicz
"Najbardziej jednak uciekam przed sobą. Bo tego boję się najbardziej - siebie".
Długo czekałam na kolejne losy Zoli i Liama. I wreszcie doczekałam się. Po pierwszej części autorka pozostawiła nas w niepewności i zaskoczyła zakończeniem. Wtedy, w mojej głowie zaczęły rodzić się pytania: co dalej? Czy otrząsną się z traumy ? Warto było uzbroić się w cierpliwość, by poznać dalsze dzieje bohaterów.
Zola Henderson, córka nieżyjącego ambasadora, przenosi się z przyjaciółmi do Stanford. Zamieszkuje z Meg oraz Eddym. Od traumatycznych przeżyć w Jonesport, które zmieniły jej życie, minęły dwa lata. Przez ten czas Zola nauczyła się funkcjonować bez mamy, cioci i ojca. Już nie ucieka, wyjawia światu prawdę. Nie przyzwyczaiła się jednak do życia bez Liama. Próbuje walczyć z miłością do niego, jak i conocnymi koszmarami. Demony przeszłości wciąż w niej tkwią i nie dają o sobie zapomnieć. Zakorzenione lęki, strach oraz złość przejmują nad nią kontrolę. Mimo braku zagrożenia, ona ciągle toczy batalie o spokojne życie. Czy pokona przeciwności losu?
"Na pozór mogę być szczęśliwa, ale tylko na pozór, bo mnie zniszczył. Zapisał w każdej komórce mojego ciała, że na świecie nie istnieje dobro, jest tylko zło, cierpienie, strach".
Karolina Klimkiewicz stworzyła poruszającą historię, kipiącą od emocji opowieść o odnajdywaniu swojego szczęścia, siebie i uczenia się życia na nowo. Ukazuje zmagania osoby chorej na depresję, zespół stresu pourazowego, będącego wynikiem stosowania przemocy. Zwraca szczególną uwagę na te tematy, by nie przechodzić obojętnie obok takiej osoby, bo one na zewnątrz zakładają maski, a w środku rozpadają się. Ta choroba potrafi zniszczyć, bo "to choroba, a nie lenistwo, tchórzostwo czy widzimisię". Uważam, że to ważna i sensowna książka, która porusza serca i daje nadzieję.
Moja ocena: 9/10
Za możliwość przeczytania i zrecenzowania dziękuję autorce oraz Wydawnictwu Szósty Zmysł
Komentarze
Prześlij komentarz